Opowiadanie IV Część 12

Na czym skończyło się poprzednie opowiadanie:
- To bardzo ważne, może pani coś usłyszała? Jakąś miejscowość?
- Moment, mówili coś o niemieckim mieście, Statgart?
- Może Stuttgart? - pyta Lucyna.
- Tak, to chyba to.
- Dziękuję pani, była pani naprawdę bardzo dzielna, Lucyna wyszła.
- Rysiek, trzeba zablokować niemiecką granicę i powiadomić niemiecką policję.
- Okey, załatwię to.

- Oby nie było za późno... - odrzekła Lucyna.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Rysiek, jak najszybciej potrafił, powiadomił niemiecką policję. Całe szczęście okazało się, że trzech mężczyzn wraz z małym dzieckiem, dziewczynką, zatrzymano na granicy polsko - niemieckiej, ponieważ na paszporcie dziecka nie było jednej pieczątki. Rysiek wyjaśnił wszystko Lucynie.
- No i zaczęli się tłumaczyć, ale to nic nie dało. Od razu kiedy wysłałem wiadomość do niemieckich straży granicznych i policji, skojarzyli fakty. Wyrywali się, ale udało im się ich złapać. Są w drodze do nas.
- A jak z małą? - pyta Lucy.
- Była wystraszona, ale wygląda na to, że nic jej nie jest, lekarz już ją obejrzał, wiozą ją z psychologiem dziecięcym do mamy.
- Tym razem na szczęście mamy chyba happy end tej okropnej historii. Ale chwile grozy zostaną pewnie za zawsze w głowie Basi... - stwierdziła smutno Lucyna.
- Właściwie po robocie - mówi Ryszard - oby tylko ten facet odzyskał przytomność i wrócił do normalnego życia.
Dzwoni telefon Lucyny, odbiera.
- Lucyna Szmidt, słucham.
- To ja, Michał.
- Coś się stało?
- Można tak powiedzieć...
- Michał o co chodzi?
- Ten ojciec dziewczynki obudził się kilka minut temu i postanowiłem wyręczyć lekarzy i sam zadzwoniłem, żeby Was powiadomić.
- Okej, już jedziemy, na razie.
- Do zobaczenia Lucuś.
Lucyna rozłączyła się i powiedziała Rysiowi o nowych wieściach.
- No to jedziemy - odrzekł Puchała.
Od razu (wraz z Alexem) pojechali do szpitala. Dopiero po 20 minutach byli na miejscu, ponieważ były korki. Szli w stronę dobrze im znanego OIOM-u. Przed wejściem spytali lekarza prowadzącego czy mogą przesłuchać poszkodowanego. 
- Pacjent jest bardzo słaby, myślę że powinniśmy zaczekać do jutra - odrzekł lekarz.
- Ale to bardzo ważne, to nie potrwa długo - mówi Ryszard.
- No dobrze, ale tylko jedna osoba i na max. 5 minut - powiedział.
- Bardzo dziękujemy - powiedziała Lucyna.
- A i proszę założyć ochronny fartuch - wskazał palcem na wieszak, na którym wiszą.
- To co? Kto idzie? - pyta Lucyna.
- Ja pójdę, a ty w tym czasie idź z Alexem do Michała- odrzekł podkomisarz Puchała, następnie założył fartuch, o którym wspomniał lekarz i wszedł na salę.
W tym czasie Lucyna z Alexem zmierzała do sali Michała. Weszli. Ten leżał na łóżku, Lucyna była bardzo zdziwiona tym widokiem.
- Hej, Michał.
- O cześć - mówi - jak miło, że wpadliście.
- Coś się stało, że leżysz w łóżku?
- A co mam robić? Przecież jestem w szpitalu, jeszcze... Alexik, chodź du futrzaku do pana. Alex z chęcią podszedł. Brachu, przytyłeś, co z tobą? Pewnie nie masz z kim biegać, co?
Alex przytakująco szczeknął.
- Mam dla ciebie jak i dla Lucyny - w tym momencie spojrzał na nią - dobrą wiadomość. Otóż jutro dostaję wypis i wreszcie będę mógł stąd wyjść.
- O świetnie - ucieszyła się Lucyna - i co, tak ciężko było wytrzymać kilka dni?
- Lucuś, te kilka dni było dla mnie jak miesiąc.
- No cóż, bywa - zaśmiała się Lucy - a możesz mi tak szczerze powiedzieć, dlaczego leżysz? Znam cię i na pewno jest jakiś powód tego.
- No dobra, lekarz powiedział, że
jeśli nie będę dzisiaj leżał to nie da mi jutro wypisu. To jest normalnie szantaż, rozumiesz to?
- Rzeczywiście, straszne rzeczy dzieją się w tym szpitalu - znowu się śmieje.
- Ja tu ci mówię o poważnych sprawach, a ty się śmiejesz, fajna z ciebie przyjaciółka - również zaczął się śmiać, wiedział, że to jedyny sposób, żeby leżał w łóżku - a po za tym podłączyli mi kroplówkę, same witaminki, teraz będę jak Herkules.
- Wiadomo - śmieje się Lucyna, a Alex ponownie radośnie szczeknął.
- Alex, cicho psiaku, to jest szpital, chcesz, żeby cię stąd wygonili? - powiedział Orlicz do psa - Lucy, a jak tam twoje żeberka?
- Całkiem dobrze, dostałam środki przeciwbólowe więc nie jest źle.
- Teraz ty powinnaś wziąć wolne i trochę poodpoczywać.
- Nie dramatyzuj.
W tym samym czasie Rysiek rozmawia z ojcem dziewczynki.
- Panie Bartoszu, pańska córeczka jest cała i zdrowa, jest już w drodze do domu, już nic jej nie grozi.
- Mój mały skarbeczek - powiedział słabym głosem Bartosz Wolski.
- Proszę nie nadwyrężać sił. Niech pan mi tylko odpowie, czy widział pan twarz tego mężczyzny, który pana tak potraktował?
- Tak.
- A czy byłby pan w stanie go rozpoznać?
- Tak.
- Dobrze, jak się pan będzie lepiej czuł to pokaże panu kilka zdjęć, może pan wtedy kogoś rozpozna. Tymczasem życzę szybkiego powrotu do zdrowia.
Rysiek po wyjściu z sali zadzwonił do Lucyny, aby przyszła do pokoju lekarskiego, żeby porozmawiać z lekarzem Wolskiego. Po telefonie przyjaciela od razu wyszła i powiedziała Michałowi, że Rysiek jutro po niego przyjedzie, Orlicz zgodził się, a właściwie nie miał innego wyjścia. Lucyna wraz z Alexem szła korytarzem w kierunku pokoju, w którym na rozmowę czekał doktor. Nagle Alex stanął na chwilę, po czym szybko pobiegł w kierunku OIOM-u. Lucyna ruszyła za nim, nie wiedziała o co chodzi. Przed Alexem otworzyły się automatyczne drzwi wiodące na OIOM, a ten w ostatniej chwili skoczył na mężczyznę w kitlu, obezwładniając go.
Lucyna spostrzegła, że parametry na monitorze pacjenta zaczynają gwałtownie spadać, dlatego zawołała lekarzy. Ci szybko zjawili się na miejscu i załagodzili sytuację. Okazało się, że to mężczyzna, który wcześniej próbował zabić Wolskiego. Przebrał się w strój lekarza, dlatego w pielęgniarkach nie zbudziło to zaskoczenia. Lucyna skuła go w kajdanki, wyprowadziła z sali, a na korytarzu czekało już dwóch ochroniarzy. Rysiek właśnie szedł w kierunku OIOM-u nie wiedząc co się wydarzyło. Lucynka o wszystkim powiedziała Rysiowi.
Sprawa została w końcu rozwiązana. Teraz pozostało czekać na zeznania wszystkich zatrzymanych i postarać się, aby ta piątka poszła do więzienia na jak najdłużej, aby nie mogli już nikogo skrzywdzić.